ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΖ!

ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΖ!

ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΖ!

Ας δούμε πιο αναλυτικά τη είναι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο - ICC ΙΝΤΕRΝΑΤΙΟΝΑL CRIMINAL COURT και στην συνέχεια πως ο γνωστός 'φιλάνθρωπος' Τζορτζ Σόρος χρηματοδοτεί τον μηχανισμό. Και αφού τον χρηματοδοτεί, έχει την δύναμη να "επηρεάσει" και τις αποφάσεις.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ιδρύθηκε ως ένας μόνιμος μηχανισμός, για να δικάζει άτομα που κατηγορούνται για τα σοβαρότερα αδικήματα σε παγκόσμια κλίμακα, όπως η γενοκτονία, τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το Δικαστήριο εδρεύει στη Χάγη της Ολλανδίας, η οποία έχει συμμετάσχει ενεργά στις προετοιμασίες για την εγκαθίδρυση του Δικαστηρίου.

Τον Ιούλιο 1998 στη Ρώμη, 120 Κράτη-Μέλη των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησαν μια σύμβαση για τη σύσταση – για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου – ενός μόνιμου διεθνούς ποινικού δικαστηρίου. Η σύμβαση αυτή τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο 2002, εξήντα ημέρες μετά από την ημέρα που εξήντα Κράτη είχαν γίνει μέρος του Καταστατικού δια της επικύρωσης ή της προσχώρησης.

«Το μακρινό όνειρο ενός μόνιμου Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου γίνεται πραγματικότητα», είπε πρόσφατα ο κ. Κόφι Άνναν, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. « Η ελπίδα μας είναι ότι, τιμωρώντας τους ενόχους, το ΔΠΔ θα δώσει λίγη παρηγοριά στα επιζώντα θύματα και στις κοινότητες που είχαν γίνει στόχος. Ακόμα πιο σημαντικό, ελπίζουμε ότι θα αποτρέψει μέλλοντες εγκληματίες πολέμου, και θα φέρει πιο κοντά την ημέρα όπου κανείς αρχηγός, κανένα Κράτος, καμία χούντα και κανένας στρατός οπουδήποτε δεν θα είναι ικανοί να καταχρώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα ατιμωρητί».

Αυτό το ενημερωτικό κείμενο απαντά σε μερικά από τα συνήθη ερωτήματα σχετικά με το Δικαστήριο.

Γιατί οι χώρες αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Σε τι θα διαφέρει από άλλα δικαστήρια;

Το 1948, μετά από τα δικαστήρια της Νυρεμβέργης και του Τόκιο ύστερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πρώτη αναγνώρισε την ανάγκη για ένα μόνιμο διεθνές δικαστήριο που θα εξέταζε περιπτώσεις φρικωδών πράξεως σαν αυτήν που είχε μόλις διαπραχθεί. Από τότε, στον ΟΗΕ γινόταν κατά καιρούς συζήτηση για την ανάγκη ενός τέτοιου δικαστηρίου. Το εύρος, η κλίμακα και η μισητή φύση των φρικαλεοτήτων που έχουν διαπραχθεί τα τελευταία 20 χρόνια σε πολλά μέρη του κόσμου έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού για να προσάγονται στη δικαιοσύνη όσοι διαπράττουν αδικήματα όπως η γενοκτονία, η εθνοκάθαρση, η σεξουαλική δουλεία και ο ακρωτηριασμός, περιλαμβανομένου του ακρωτηριασμού άκρων αμάχων, ακόμα και παιδιών, και για να δοθεί επιτέλους τέλος στην ατιμωρησία που τόσο συχνά χαίρονται αυτοί που είναι στην εξουσία.

Την περίοδο που ακολούθησε τα γεγονότα στη Ρουάντα και στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντέδρασε δημιουργώντας δικαστήρια για να φέρουν στη δικαιοσύνη άτομα που είχαν διαπράξει εγκλήματα. Τα δικαστήρια αυτά, που ιδρύθηκαν μετά το γεγονός, περιορίζονται από τις εντολές που έχουν που είναι συγκεκριμένες σε χρόνο και χώρο. Η ίδρυση ενός τέτοιου δικαστηρίου είναι μια πρόκληση, και είναι μια μακρόχρονο και ακριβό εγχείρημα. Ένα μόνιμο δικαστήριο με εντολή να προσάγει στη δικαιοσύνη άτομα που ευθύνονται για τα πιο σοβαρά εγκλήματα του κόσμου, φρικαλεότητες και μαζικές δολοφονίες θα είναι πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό. Θα μπορεί να αναλαμβάνει δράση γρήγορα, και πιθανόν να περιορίζει το μέγεθος ή τη διάρκεια της βίας. Από τη φύση της ύπαρξης του και μόνο, θα είναι ένας πολύ πιο ανασταλτικός παράγοντας. Πιθανοί εγκληματίες πολέμου μπορεί να το ξανασκεφτούν πριν εφαρμόσουν τα σχέδιά τους όταν ξέρουν ότι θα πρέπει να λογοδοτήσουν – ως άτομα-- ακόμα και αν είναι αρχηγοί κράτους. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, που ιδρύεται ως ανεξάρτητη οντότητα, θα μπορεί να ενεργεί σε σχέση με εγκλήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του χωρίς ειδική εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Τι εγκλήματα θα εκδικάζει το Δικαστήριο;

Το Δικαστήριο έχει εντολή να δικάζει άτομα και όχι Κράτη και να επιρρίπτει ευθύνες για τα πιο σοβαρά εγκλήματα που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα—εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονίες και, τελικώς, το έγκλημα της επίθεσης. Μια συνήθης παρανόηση είναι ότι το Δικαστήριο θα μπορεί να δικάζει αυτούς που έχουν διαπράξει τέτοια εγκλήματα στο παρελθόν, όμως αυτό δεν ισχύει. Το Δικαστήριο θα έχει αρμοδιότητα μόνο για εγκλήματα που θα διαπραχθούν αφού το Καταστατικό τεθεί σε ισχύ τον Ιούλιο 2002.

Η γενοκτονία καθορίζεται ως μια σειρά απαγορευμένων πράξεων, όπως φόνος, ή σοβαρή βλάβη, που διαπράττονται με πρόθεση τη μερική ή ολική καταστροφή, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.

Όπως αναφέρεται στο Καταστατικό, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας περιλαμβάνουν εγκλήματα όπως την εξολόθρευση αμάχων, την υποδούλωση, τον βασανισμό, τον βιασμό, την εξαναγκαστική εγκυμοσύνη, τον κατατρεγμό πολιτικών, φυλετικών, εθνικών, εθνοτικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών ομάδων ή ομάδων με βάση το φύλο, και τις εξαναγκαστικές εξαφανίσεις – αλλά μόνο όταν είναι μέρος μιας εκτεταμένης ή συστηματικής επίθεσης που στρέφεται εναντίον αμάχων πληθυσμών.

Τα εγκλήματα πολέμου συμπεριλαμβάνουν τις σοβαρές παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης και άλλες σοβαρές παραβιάσεις διεθνών κανόνων και εθιμικού δικαίου που διαπράττονται σε διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις, και σε συγκρούσεις «που δεν έχουν διεθνή χαρακτήρα», όπως αναφέρεται στο Καταστατικό, όταν διαπράττονται ως μέρος σχεδίου ή πολιτικής ή σε ευρεία κλίμακα.

Ποιος θα καλύπτει τα έξοδα του Δικαστηρίου;

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο είναι ξεχωριστή οντότητα από τα Ηνωμένα Έθνη. Σύμφωνα με το Καταστατικό, τα έξοδά του θα χρηματοδοτούνται από προϋπολογισμένες συνεισφορές των Συμβαλλομένων Κρατών και από εθελοντικές συνεισφορές Κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών, ατόμων, επιχειρήσεων και άλλων. Σε ειδικές περιπτώσεις τα Ηνωμένα Έθνη θα μπορούν να προσφέρουν κεφάλαια, μετά από έγκριση της Γενικής Συνέλευσης, όταν αφορούν έξοδα από «καταστάσεις» που παραπέμπονται στο Δικαστήριο από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι συνεισφορές των Συμβαλλομένων Μερών θα υπολογίζονται με βάση την κλίμακα που έχουν υιοθετήσει τα Ηνωμένα Έθνη για τον τακτικό προϋπολογισμό τους, αλλά όσα Κράτη το επιθυμούν μπορούν να συνεισφέρουν εθελοντικά επιπλέον κεφάλαια. Η Ολλανδία, ως οικοδεσπότης χώρα του Δικαστηρίου, έχει εκφράσει τη θέλησή της να συνεισφέρει κεφάλαια για τις πρώτες συναντήσεις της Συνέλευσης των Συμβαλλομένων Κρατών.

Ο Τζόρτς Σόρος (George Soros), ο Λόρδος Μάλλοχ Μπράουν (Malloch Brown) και οι σχέση τους με το ΔΠΔ-ICC

Από το 1993-1994, ο Μάλλοχ Μπράουν ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Τζόρτς Σόρος για τη Βοσνία όπου προχώρησε στα έργα Βαλκανισμού της δεκαετίας του 1990. Το 1998, ο Malloch Brown συνέστησε μαζί με τον Τζόρτς Σόρος το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο(ICC) αφού πρώτα το δίδυμο δημιούργησε το 1994 το International Crisis Group (ICG). Αυτά τα θεσμικά όργανα χρησίμευσαν για 1) να διαμορφώσουν τη «διεθνή αντίληψη» των αιτίων και των λύσεων στις «κρίσεις» ", Πραγματική ή τεχνητή και 2) Συνηγόρησαν λύσεις που αφαίρεσαν την κυριαρχία σε στρατιωτικές και δικαστικές υποθέσεις από κυρίαρχα εθνικά κράτη όπου είχαν κατοχυρωθεί στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τους νόμους της Νυρεμβέργης και τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, σε μη εκλεγμένους οργανισμούς υπό τον έλεγχο τους και ως " εμπειρογνώμονες".

Η International Crisis Group ( ICG , γνωστή και ως Crisis Group ) είναι ένας διακρατικός μη κερδοσκοπικός , μη κυβερνητικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1995. Είναι μια δεξαμενή σκέψης , που χρησιμοποιείται από υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και ακαδημαϊκούς, που εκτελεί έρευνα και αναλύσεις για παγκόσμιες κρίσεις. Η ICG έχει περιγράψει τον εαυτό της ως "εργάζεται για να αποτρέψει πολέμους και να διαμορφώσει πολιτικές που θα οικοδομήσουν έναν πιο ειρηνικό κόσμο".

Το 2010, ο Tom Hazeldine υποστήριξε σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο New Left Review ότι η ICG "υποστηρίζει τον εαυτό της ως ανεξάρτητο και μη κομματικό, αλλά έχει υποστηρίξει με συνέπεια τους πολέμους του ΝΑΤΟ προς πλήρη διατλαντικό έπαινο". Ένα άρθρο του 2007 στο Foreign Policy περιέγραφε το ICG ως «φιλελεύθερο» και επικριτικό κατά του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες .

Το ICG προκάλεσε διαμάχη τον Απρίλιο του 2013 καθώς απένειμε στον Πρόεδρο της Μιανμάρ Thein Sein το «Βραβείο In Pursuit of Peace» με την τελετή απονομής να συμπίπτει με τη δημοσίευση μιας έκθεσης της Human Rights Watch για εθνοκάθαρση από την διοίκηση του Sein.

Το 2014, το περιοδικό Third World Quarterly δημοσίευσε ένα ειδικό τεύχος σχετικά με το ICG και τον ρόλο του στην παραγωγή γνώσης για τις συγκρούσεις, το οποίο περιλαμβάνει 10 ξεχωριστές κριτικές σχετικά με το ICG, που κυμαίνονται από την επιρροή του στους διαμορφωτές εξωτερικής πολιτικής, τις κρίσεις «κατασκευής» και τις μεθοδολογίες αναπτύσσει στη συγκέντρωση της έρευνάς του. Οι ενημερώσεις και οι εκθέσεις του ICG περιγράφηκαν ότι έχουν "γενικά καλή φήμη" μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στην εισαγωγή του τεύχους, το οποίο σημειώνει επίσης ότι ενώ οι ακαδημαϊκοί που εργάζονται σε συγκρούσεις συχνά επικαλούνται την ανάλυση του ICG, υπάρχει μικρή ακαδημαϊκή έρευνα για το ίδιο το ICG.

ΠΗΓΕΣ:https://strategic-culture.org